கல்விமுறை குறித்து தோனி படம் எழுப்பும் கேள்விகள்

தோனி படம் பார்த்தவுடனே எழுத நினைத்த விஷயம் இது.

உங்களுக்கு தெரியும் என்றாலும் மிக சுருக்கமாக கதை என்ன என பார்த்து விடலாம் (படம் பார்த்தவர்கள் அடுத்த பாராவை தாண்டி விடலாம்)

மனைவியை இழந்த பிரகாஷ்ராஜ், தனியாளாக தன் மகள் மற்றும் மகனை வளர்க்கிறார் . மகனுக்கு படிப்பில் சிறிதும் ஆர்வமில்லை. கிரிக்கெட் கிரிக்கெட் என்று அலைகிறான். பள்ளியில் படிக்க சொல்லி நிறைய பிரஷர். டியூஷன் அனுப்பியும் பலன் இல்லை. படிக்காமல் எதிர்த்து பேசுகிறான் என பிரகாஷ்ராஜ்  மகனை  அடிக்க, கீழே விழுந்து அடிபட்டு கோமா நிலைக்கு செல்கிறான். அவனை மீட்க போராடுகிறார் பிரகாஷ்ராஜ். ஒரு வழியாய் அவன் மீண்டு, கிரிக்கெட்டில் பெரிய ஆளாகிறான் என்று படம் முடிகிறது.

" உன் மனது என்ன சொல்கிறதோ அதை செய்" என்கிற கருத்தை சொல்லும் படங்களே ஓரிரு மாதத்தில் அடுத்தடுத்து மூன்று வந்து விட்டன. மயக்கம் என்ன, நண்பன் மற்றும் தோனி.

முதலில் நல்ல விஷயங்களை பார்த்து விடுவோம். 

பள்ளிகள் தரும் பிரஷர், ஆசிரியர்கள் செய்யும் அக்கிரமங்கள் இவை நிச்சயம் உண்மை தான். ஒவ்வொரு பள்ளியும் தேர்வு சதவீதம் வைத்தே தன்னை நிலை நிறுத்தி கொள்கிறது . அநேகமாய் பல பள்ளிகளில் வருட இறுதியில் நடக்கும் ஆண்டு விழாவின் போது மட்டுமே டான்ஸ், கராத்தே போன்ற சில Extra curricular activities அனுமதிக்கிறார்கள்.  Extra curricular activities தேவை எனில் பெரும்பாலும் வெளியில் தான் அனுப்ப வேண்டும். இன்றைக்கு ஆண், பெண் இருவரும் வேலைக்கு செல்லும் நிலையில் அதற்கென்று அழைத்து சென்று விட்டு, திரும்ப கூட்டி வர நேரமி இருப்பதில்லை. பள்ளிகளிலேயே அவை இருந்தால் தான் மாணவர்கள் கற்க எளிதாய் இருக்கும்.

மேனேஜ்மன்ட் தரும் பிரஷரை தான் ஆசிரியர்கள் மாணவர் மேல் செலுத்துகின்றனர் ! தங்கள் கோபம், அழுத்தம் அனைத்தும் மாணவர் மேல்  ஆசிரியர்கள் காண்பிக்கின்றனர். தன்னை விட சிறிய ஆட்களிடம் வீரத்தை காட்டுவதில் என்ன பெரிய விஷயம் இருக்க முடியும்?

இன்னும் மோசமான ஒரு விஷயம்: அனைத்து பள்ளிகளிலும் ஆசிரியர்களின் குழந்தைகள் பல்வேறு வகுப்புகளில் படிக்கிறார்கள். இவர்கள் எப்போதுமே "தங்கள் சக ஆசிரியையின் குழந்தை" என்பதால் ஸ்பெஷல் டிரீட்மென்ட் கிடைக்கிறது. அவர்கள் தான் வகுப்பு தலைவர் அல்லது தலைவி. லீடர் இல்லா விட்டாலும் கூட அவர்களுக்கு பள்ளி ரூல்களில் எப்போதும் விலக்கு உண்டு. கிட்டத்தட்ட தாதா போல வலம் வரும் "டீச்சர் குழந்தைகள்" இன்னமும் இருக்கிறார்கள். இதை நீங்கள் நம்பாவிடில் உங்கள் குழந்தையிடம் பேசி பாருங்கள்.... தெரியும் !

சிறு வயது முதல் என் பெண்ணுக்கு ஒவ்வொரு வருடமும் அருகில் அமர்வது யார்? யார் யார் நண்பர்கள் போன்ற தகவல் அனைத்தும் எனக்கு தெரிவதால் இதை சொல்கிறேன். (இது தெரிந்தால் கூட குழந்தைகள் விஷயத்தில் நாம் நேரிடையாக தலையிட கூடாது. அதன் விளைவுகள் மோசமாக இருக்கும்)

அடுத்து, பல முறை நான் நினைக்கும் ஒரு விஷயத்தை பிரகாஷ்ராஜ் படத்தில் கேட்டுள்ளார். வரலாற்று ஆசிரியைக்கு அந்த பாடம் மட்டும் தான் நன்கு தெரியும். அதே போல் தான் அறிவியல் ஆசிரியருக்கும். ஆனால் அவர்களை விட பல வயது குறைந்த குழந்தைகள் மட்டும் அனைத்து பாடத்திலும் தேர்ந்தவர்களாக இருக்க வேண்டும் என நாம் நினைப்பது என்ன நியாயம்?

படம் குறித்து இரு நல்ல விஷயங்கள்:

பிரகாஷ் ராஜ் இயக்கத்தில் புதுசு மாதிரியே தெரியலை. மிக இயல்பாய், தெளிவாய் குழப்பமின்றி கொண்டு போயிருந்தார். 

படத்தின் ஹீரோயின் ராதிகா ஆப்தே சைலன்ட் பியூட்டி !

படம் நம் கல்வி முறை குறித்து நிச்சயம் நம் சிந்தனையை படம் தூண்டி விடுகிறது.

இருந்தாலும், இருந்தாலும் ....இன்னொரு பக்கத்தை சொல்லி தான் ஆகணும். 

இன்றைய Competitive உலகில் படிப்பு என்பது தேவை தான். வகுப்பில் முதல் மாணவன் ஆகாவிடினும் ஓரளவு நல்ல மதிப்பெண் அல்லது குறைந்தது தேர்ச்சி அடையவாவது செய்ய வேண்டியது முக்கியம் தானே? பெற்றோருக்கு குறைந்த பட்சம் தேர்ச்சி அடைய வேண்டும் என்கிற எதிர்பார்ப்பு தவறா?

நமக்கு சிரமமான ஒன்றிலிருந்து எப்போதும் தப்பி செல்லவே மனம் நினைக்கும். படிப்பு என்பது பலருக்கும் கசப்பான ஒன்று தான். If you give an option, students will like not to study but to play or watch TV only !!

இந்த படத்தின் சிறுவனுடைய முதல் பாகம் எனக்கும் பொருந்தும். பள்ளியில் படிக்கும் போது நான் நன்றாக பந்து வீசுவேன். ஒரு காலத்தில் கிரிக்கெட் கிரிக்கெட் என்று அலைந்து வாழ்க்கையை தொலைக்க வேண்டியவன். பின் சினிமாவில் சேருவேன் என சொல்லி திரிந்தேன் (ஆக மொத்தம் படிப்பிலிருந்து தப்பனும்; அவ்வளவு தான்) என் குடும்பத்தினர் அப்போது என்னிடம்  ஒரு டீல் பேசினார்கள் " தம்பி சினிமாவிற்கு தானே போகணும்? தாராளமா போ. இப்போதைக்கு படிச்சிடு. அப்புறம் படிக்க முடியாது. படிச்சு முடிச்சிட்டு நீயே சூஸ் பண்ணிக்கோ. படிப்பு சார்ந்த வேலை வேணுமா, அல்லது சினிமா வேணுமா" என ! 

பட் அந்த டீலிங் எனக்கு ரொம்ப பிடிச்சிருந்தது :)) 

படிக்க ஆரம்பிச்சவன் பல வருஷம் நிறுத்தாம படிச்சு ஒரு வழியா மேலே வந்துட்டேன்.சினிமா துறை பற்றியெல்லாம் நினைத்தா பகிர் -ங்குது. கிரேட் எஸ்கேப் என நினைத்து கொள்கிறேன்

என்னை அன்று படிக்க விடாமல் விட்டிருந்தால், சினிமாவில் போய் எதோ ஒன்றாகியிருப்பேன். ஆனால் நான் என் குடும்பத்தாரை கேட்டிருக்க கூடும் :' நான் தான் அறியாத வயசில ஏதோ படிக்க மாட்டேன்னு சொல்லிட்டேன். நீங்க தலையில் தட்டி படிக்க சொல்லிருக்கலாம் இல்ல?"

சினிமா துறையை விடவும் மிக கடினமான துறை கிரிக்கெட்! அங்கு டிஸ்டிரிக்ட் லெவலில் ஆடவே பரிந்துரைகள் தான் அதிகம் செல்லுபடியாகும். நல்ல திறமை இருந்து, மேலே வருவோரை விட, திறமை இருந்தும் வாய்ப்பு கிடைக்காமல் இருப்போர் எவ்வளவோ பேர்.

கிரிக்கெட்டை மட்டுமே நம்பி வாழ்க்கையை தொலைப்பது நிச்சயம் சரியான ஒன்றாய் இருக்காது. பிளான் - B என்ற ஒன்று அவசியம் தேவை.

சினிமாவில் வேண்டுமானால் கோமா போன சிறுவன் திரும்பி வந்து கடைசி பந்தில் சிக்ஸ் அடித்து வாழ்க்கையில் வெல்லலாம். நிஜத்துக்கும் சினிமாவுக்கும் உள்ள தூரத்தை நாம் தான் புரிந்து கொள்ள வேண்டும்.

தமிழக சிறுவர்கள் தோனி படம் பார்த்து  கெட்டு போக மாட்டார்கள் என உறுதியாய் நம்புகிறேன். அது படம் என்கிற அளவில் புரிந்து கொண்டு மறந்து விடும் மெச்சுரிட்டி அவர்களிடம் உண்டு என்றே தோன்றுகிறது.