கூர்க்கா வாழ்க்கை அறியாத தகவல்கள்: பேட்டி

எஸ். ராமகிருஷ்ணன் கூர்க்காக்கள் பற்றி எழுதியதை வாசித்துள்ளீர்களா? படித்துப் பாருங்கள். வாசிக்கும்போதே மனதைப் பிசையும் எழுத்து. கூர்க்காக்கள் என்போர் எத்தனை பரிதாபமான ஜீவன்கள் என்று தெரியும்.

அந்த கூர்க்காவை ஒரு ஞாயிறன்று வீட்டில் சமையல் செய்ய மீன் வாங்கி விட்டு திரும்பும் வழியில் பார்த்தேன். ஒல்லியான உருவம். தலையில் தொப்பி. காக்கி பேன்ட். கலர் சட்டை. மிக வேகமான நடை. அவருடன் பேசினால் என்ன என தோன்றியது. வண்டியை நிறுத்தி விட்டு, நான் தமிழிலும் அவர் ஹிந்தியிலும் பேச, ஒரு நிமிடம்கூட தாக்கு பிடிக்க முடிய வில்லை.

இது சரிப்படாது என புரிந்து அருகில் உள்ள ஒரு அடகு கடைக்கு நம்மை கூட்டி போனார் கூர்க்கா. அடகு கடை காரரிடம் நான் என்ன கேட்கிறேன் என வினவினார். " உங்களை படம் பிடிச்சு உங்கள் வாழ்க்கையை பத்தி எழுதணுமாம்; அதுக்கு எதோ கேட்கணுமாம்" என மொழி பெயர்த்தார் அடகு கடைக்காரர். லேசான தயக்கத்துக்கு பின் பேச சம்மதித்தார் கூர்க்கா.

பேச்சு முழுவதுமே இரண்டு பக்கமும் மொழி பெயர்த்தவர் அடகு கடைக்காரர் தான் ! நேரம் போக போக வீட்டின் உள்ளே இருந்து அடகு கடைக்காரர் மனைவியும், புடவையை தலையில் சிறு முக்காடு போல் போட்டவாறு வந்து அமர்ந்து நாங்கள் பேசுவதை கேட்க ஆரம்பித்து விட்டார் ! அவர் கூடவே இரு குட்டி பசங்கள்.. !

அடகு கடைக்காரருக்கு " மொழி பெயர்ப்பாளர்" என்கிற புதிய அந்தஸ்து மிக பிடித்து விட்டது ! நடுவில் ஒரு ஆள் சீட்டு பணம் கட்ட வந்து, நின்று நின்று பொறுமை இழந்து " என் பணத்தை வாங்கிகிட்டு அப்புறம் பேசுங்க" என்றார் கடைக்காரரிடம் ! இப்படி சிறு கூட்டத்தோடு கூர்க்காவிடம் எடுத்த பேட்டி இதோ:
****
நீங்க எந்த ஊரு? உங்க அண்ணன் தம்பி எல்லாரும் என்ன செய்றாங்க?

எனக்கு ஊரு நேப்பால். ஆனா நாப்பது வருஷத்துக்கு மேலே இங்கே தான் இருக்கேன். என்னோட அப்பா இதே ஊரில் இதே தொழில் தான் பார்த்தார். அவர் இறந்த பிறகு அதே ஏரியாவில் நான் கூர்க்கா வேலை பாக்குறேன். எங்க அப்பாவுக்கு நான் ஒரே பையன். ஆணோ பெண்ணோ வேறு பிள்ளைகள் அவருக்கு கிடையாது

நேப்பாலில் இருந்து இங்கே வர பாஸ்போர்ட், விசா இதெல்லாம் வேணுமா?

இல்லை. நேபாளில் இருந்து இந்தியா வரவோ, இங்கிருந்து அங்கே போகவோ பாஸ்போர்ட் விசா எதுவும் தேவை இல்லை

உங்களுக்கு எத்தனை பசங்க? அவங்க என்ன செய்றாங்க?

எனக்கு ரெண்டு பசங்க. முதல் பையன் பீ. ஏ. முடிச்சிருக்கான். எங்க ஊரில் டீச்சர் வேலை பாக்குறான் ( இதை மிக பெருமையாக சொன்னார்) அடுத்த பையனுக்கு படிப்பு ஏறலை. பதினொன்னாவது வரை படிச்சான். நான் கூட அவ்ளோ தான் படிச்சேன். அவனை ஏதாவது கம்பனியில் செக்யூரிட்டி வேலையில் சேர்த்து விட முடியுமான்னு பாத்துகிட்டு இருக்கேன்

உங்களை மாதிரி கூர்க்கா இந்த ஊர் முழுக்க இருக்காங்களா? யார் உங்களுக்கு ஏரியா பிரிச்சு குடுப்பாங்க ?

நிறைய கூர்க்கா சென்னை முழுக்க இருக்காங்க. எங்களுக்கு அரசாங்கமோ பஞ்சாயத்தோ ஏரியா பிரிச்சு தருவது இல்லை. நாங்களே பாத்து பிரிச்சுக்குறது தான். என் அப்பா இந்த ஏரியா பார்த்தார். அவர் இறந்த பிறகு நான் பாக்குறேன். என்னோட எல்லைக்கு வேறு கூர்க்கா வர மாட்டாங்க.

இரவு நேரத்தில் உங்க டியூட்டி எப்படி இருக்கும் சொல்லுங்க.

இரவு பன்னிரண்டு மணியிலிருந்து காலை நாலு மணி வரை எங்க டியூட்டி நேரம். என்னோட ஏரியா முழுக்க மூணு தடவை சுத்தி வருவேன். ஒரு தடவை முழுக்க நடக்க ஒரு மணி நேரம் ஆகும். ஒரு மணி, ரெண்டு மணி, மூணு மணி இப்படி மூணு ரவுண்டு நான் தினம் சுத்தி வருவேன்.

எப்போ தூங்குவீங்க?

காலை நாலு அல்லது அஞ்சு மணிக்கு தான் என் வீட்டுக்கு போவேன் . ரெண்டு மணி நேரம் தூங்கிட்டு அப்புறம் கலக்ஷனுக்கு போயிடுவேன். மதியம் சாப்பிட்டுட்டு பன்னிரண்டு மணிக்கு படுத்தா அஞ்சு மணி வரை தூங்குவேன்.

தினம் கலக்ஷன் போகணுமா என்ன ? மாச ஆரம்பத்தில் போனா போதாதா ?
ஒவ்வொருத்தர் "நாளைக்கு வா நாளைக்கு வா"ன்னு சொல்லுவாங்க. ( இதனை மிக வெறுப்புடன் சொன்னார். அந்த மனிதருக்கு பிடிக்காத வார்த்தை "நாளைக்கு வா" என்பது தான் என அவர் பேசும் விதத்திலேயே தெரிந்தது) தினம் போய் கேட்டா தான் மாசம் மூவாயிரம் ரூபாயாவது கிடைக்கும். தினம் போகாட்டி மாசம் ரெண்டாயிரம் கிடைப்பதே கஷ்டம் தான்"

" ஒவ்வொரு வீட்டில் எவ்வளவு வாங்குவீங்க?"

"இவ்வளவு என நான் கேட்பது இல்லை. அவங்களாக தருவது தான். சில பேர் பத்து ரூபாய் தருவாங்க. சில பேர் இருபது ரூபாய். ஐந்து ரூபாய் தரும் ஆளுங்க கூட இருக்காங்க"

" மூவாயிரம் ரூபாயில் எப்படி குடும்பம் நடத்த முடியும்? உங்கள் மனைவி ஊரில் இருக்காரா?"

" என் கூட தான் இருக்கார். ஒரே ரூம் தான் எங்க வீடு. ஆயிரம் ரூபாய் வாடகை. மீதம் பணத்தில் தான் சாப்பாடு, மத்த செலவு எல்லாம். எங்களுக்கு வர்ற ஒரே வருமானம் ஒவ்வொரு வீட்டிலும் கொடுக்கும் பணம் தான். அதை தவிர வேறு வருமானம் கிடையாது. "

"உங்கள் கல்யாணத்தில் வரதட்சணை எல்லாம் உண்டா?"

" அதெல்லாம் இல்லீங்க. அவங்கவங்களுக்கு முடிஞ்சதை போடுவாங்க. அதுக்கு மேலே வறுபுறுத்த முடியாது. சாப்பாடுக்கே கஷ்டப்புடுற ஆட்கள் நாங்க. நகை, பணத்துக்கு எங்கே போறது?"

" நேபாளில் எவ்ளோ பேர் கூர்க்கா வேலை பாப்பாங்க?"

" சரியா படிக்காதவங்க தான் இந்த வேலை பாக்குறாங்க. நல்லா படிச்சவங்க அங்கேயே கூட வேற தொழில் செய்றாங்க "

"திருடங்களை எப்பவாவது நேரில் பாத்துருக்கீங்களா ? திருடனை பிடிச்சிருக்கீன்களா?"
" நாங்க விசில் ஊதிக்கிட்டு கம்பை தட்டி சத்தம் எழுப்பி வந்தாலே திருடங்க ஒளிஞ்சுப்பாங்க. அதனால இதுவரை திருடனை பார்த்ததோ பிடிச்சு கொடுத்ததோ இல்லை"

" ஒரு தடவை கூட திருடனை பார்த்தது இல்லையா?"

சிரிக்கிறார் " எங்க விசில் சத்தம் கேட்டா அவன் எப்படி வெளியே வருவான்? பார்த்ததே இல்லை"

"உங்க ஏரியாவில் திருட்டு போயிட்டா போலிஸ் உங்களை விசாரிப்பாங்களா ?"

" ஆமாம். விசாரிப்பாங்க. நான் வேற பக்கம் போனவுடனே இந்த பக்கம் திருடுனா நான் என்ன செய்ய முடியும்? நான் பாக்கலைன்னு சொல்லுவேன். எனக்கு தகவல் தெரிஞ்சா சொல்லலாம். அவ்ளோ தான்”

அவருடன் இன்னும் பேசணும் என்று நினைத்தாலும் அவர் கலக்ஷன் போகணும் என துடிக்க ஆரம்பித்தார். ஞாயிறு அன்று தான் வேலைக்கு செல்வோரை வீட்டில் வைத்து பார்க்க முடியும். " சாப் . அடுத்த தடவை உங்க வீட்டுக்கு வருவேன் இல்ல. அப்போ பேசுவோம்" என்று சொல்லி விட்டு கிளம்பி விட்டார் கூர்க்கா.

மொழிபெயர்த்து உதவிய கடைக்காரருக்கு நன்றியும் அவர் குடும்பத்தார்க்கு வணக்கமும் சொல்லி விட்டு கிளம்பும் போது " அடகு கடைக்காரரிடம் வச்சுக்கலாமா.. அடுத்த பேட்டியை" என யோசிக்க ஆரம்பித்திருந்தது நம்மோட நிருபர் மனது !
##########

அதீதம் செப்டம்பர் 1 இதழில் வெளியானது